Ο βαρύτονος Γιώργος Ιατρού και η drag queen Νίνα Νάη είναι το ίδιο πρόσωπο

Η όπερα και το drag είναι δύο φαινομενικά εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους τέχνες, όμως ο Γιώργος Ιατρού αποδεικνύει μέσα από την πορεία του το αντίθετο.

Οβαρύτονος Γιώργος Ιατρού και η drag queen Νίνα Νάη είναι το ίδιο πρόσωπο. Ένας νέος τριανταπεντάχρονος άντρας, πιθανότατα η μοναδική drag baritone διεθνώς, που έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πορεία τόσο στην όπερα της Γερμανίας, όπου είναι η βάση του, όσο και στη σύγχρονη drag σκηνή, διαδικτυακή και μη.

Στην Αθήνα έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, π.χ. στον «Θάνατο του Άντονυ» του Χαράλαμπου Γωγιού σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στην Εναλλακτική Σκηνή, αλλά και στο «ORFEAS2021», την queer βιντεο-όπερα που βασίστηκε στην μπαρόκ όπερα «Ορφέας» του Μοντεβέρντι, δημιουργία του καλλιτεχνικού ντουέτου ΦΥΤΑ.

Λίγο πριν τον δούμε στην πρώτη του θεατρική συμμετοχή στη νέα παράσταση της ομάδας bijoux de kant, στο «Φθινόπωρο» του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, μίλησε για όλα αυτά και όσα σχεδιάζει από δω και πέρα.

— Εξακολουθεί η Γερμανία να κρατάει τα σκήπτρα διεθνώς στην όπερα; Παραμένει η χώρα όπου οφείλει να δοκιμαστεί όποιος θέλει να κάνει καριέρα στο είδος;
Είναι ο λόγος που υπάρχει πολυπολιτισμικότητα στην όπερα, που οι περισσότεροι που δουλεύουν στα γερμανικά θέατρα είναι ξένοι. Δεν έχω νιώσει ποτέ ρατσισμό ως ξένος. Ο ανταγωνισμός βέβαια είναι τεράστιος, γιατί η Γερμανία αποτελεί μια τεράστια αγορά, έχοντας τα περισσότερα θέατρα όπερας στον κόσμο, τις περισσότερες παραγωγές και τον μηχανισμό να τις στηρίξει. Δηλαδή έχει τα λεφτά, γιατί η όπερα είναι ακριβό σπορ.

— Δεν υπάρχουν μικρά σχήματα;
Υπάρχουν, αλλά είναι περιορισμένα. Είναι πιο πιθανό να βρεις εδώ όπερα δρόμου ή κάτι τέτοιο απ’ ό,τι στη Γερμανία. Υπάρχουν κυρίως στις μητροπόλεις, όπως το Βερολίνο, όπου μπορείς να δεις όπερα σε χώρους που δεν το περιμένεις. Εκεί όπου δουλεύω, στη Βεστφαλία, σε πόλεις όπως η Κολονία, το Ντίσελντορφ, το Έσεν, το Ντόρτμουντ, το Άαχεν, τα πράγματα είναι πιο «συντηρητικά» στην όπερα. Όσο συντηρητική μπορεί να είναι η Γερμανία στην όπερα, που δεν είναι καθόλου.

— Δηλαδή είναι σύνηθες να δεις ακραίες ή, έστω, εναλλακτικές σκηνοθεσίες; 
Είναι πολύ σπάνιο πλέον στη Γερμανία να δεις μια παραδοσιακή παραγωγή με κοστούμια εποχής. Έχει επικρατήσει αυτό που λέμε regietheater  Παλιότερα είχε περισσότερη δύναμη ο μαέστρος, τα τελευταία χρόνια έχει πλέον ο σκηνοθέτης. Είναι κάτι που επικράτησε αρχικά στη Γερμανία και μετά επηρέασε όλο τον κόσμο, φτάνοντας μέχρι και την Αμερική. Θα δεις και στη Μετροπόλιταν πράγματα τύπου regietheater. Λόγου χάρη, είναι πιθανό να πάω σε ακρόαση και να μην υπάρχει μουσικός στην επιτροπή. 

— Μέχρι σήμερα σταδιοδρομείς κυρίως στη Γερμανία; 
Και στη Γαλλία. Επίσης έχω δουλέψει αρκετά στην Ελβετία και στην Αγγλία. Πρόσφατα και εδώ, στην Εθνική Λυρική Σκηνή. 

— Παραστάσεις σε διαφορετικές χώρες και όπερες, με διαφορετικές προσεγγίσεις. Έχουν πάντα ενδιαφέρον ;
Κάποιες φορές ναι και κάποιες φορές όχι, όπως συμβαίνει συνήθως. Είναι μια δουλειά που άλλοτε γίνεται με τις καλύτερες συνθήκες, με πολλή διεργασία και ζύμωση, και άλλοτε γίνεται σαν σε εργοστάσιο. 

— Θυμάσαι κάποια δουλειά που σε ενθουσίασε; 
Η παράσταση που χάρηκα πιο πολύ ήταν ο «Φάουστ» του Γκουνό σε μια πολύ φαντασμαγορική παραγωγή της Όπερας του Έσεν, όπου έκανα τον ρόλο του Βάλενταϊν, που τον αγαπάω πολύ. 

— Αλλά δεν είναι πάντα όλα πρωτοπορία και φαντασμαγορία. 
Είχα κάνει στην Αθήνα το «Μποέμ» με τον Γκράχαμ Βικ, έναν άνθρωπο που αναπνέει όπερα, που την ξέρει πολύ καλά. Ήθελε να τη δουλεύουμε σε μικρές ομάδες για να το στήσουμε θεατρικά, ώστε να υπάρχουν ανθρώπινες σχέσεις πριν πάει στο μεγάλο μέγεθος, και αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ξέρεις, πολλές φορές κάνουμε οπερέτα, που έχει κείμενο, και δεν κάνουμε καν ανάγνωση στο τραπέζι. 

— Και απ’ ό,τι καταλαβαίνω, ενώ είχες μια κανονική πορεία ως βαρύτονος, ένιωσες κάτι σαν «δυσφορία φύλου» λόγω φωνής; 
Μπορούμε να το πούμε κι έτσι (γέλια)! Στην παραδοσιακή όπερα οι ρόλοι ενός βαρύτονου είναι χαρακτηριστικοί. Βασικά ήταν μια σειρά πραγμάτων που άρχισαν να με προβληματίζουν. Καταρχάς, είχα βγει πρόσφατα στο ελεύθερο επάγγελμα μετά από μια περίοδο που ήμουν σταθερός συνεργάτης στο θέατρο του Έσεν, κάτι που μου παρείχε ασφάλεια, αλλά στην πορεία έγινε αυτό που λέω εγώ «εργοστάσιο». Σκέψου ότι στην πρώτη μου σεζόν, όταν βγήκα από το πανεπιστήμιο, έκανα έντεκα ρόλους. Μέσα σε δέκα μέρες μπορεί να είχα και οκτώ διαφορετικές παραστάσεις. Επίσης, υπήρχε περίπτωση να μου ζητηθούν και πράγματα που δεν μου ταίριαζαν.

Με το που έγινα freelancer άρχισε μια διαδικασία επαγγελματικής ανασφάλειας, ακολούθησε και μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση. Τέλος, ενώ αγαπώ πολύ αυτήν τη δουλειά, ένιωθα ότι ήμουν σε ένα κουτάκι που δεν μπορούσα να σπάσω. Ότι έπρεπε να κάνω συνεχώς τον alpha male, τον μπαμπά, τον στρατιωτικό, τον κακό, ένιωθα ότι με περιόριζε πολύ, ότι δεν μπορούσα να πάω παραπέρα, ενώ θα μπορούσα να κάνω πολύ περισσότερα. 

About The Author